Aftellen en ziekenhuisbezoek.

Zo een paar dagen voor mijn vertrek nog even een laatste blog vanuit Tamale. Want morgen vertrek ik al naar accra om vervolgens maandag al weer terug te gaan naar Nederland!
En wat zal ik vertrekken met een dubbel gevoel. Aan de ene kant ben ik blij om weer naar huis te gaan, naar mijn familie en vrienden. Weer heerlijk te kunnen eten zonder dat het er direct weer uit komt en te kunnen starten aan mijn nieuwe studie! Maar daar tegenover staat zoveel wat ik hier achter zal moeten laten. Mijn lieve gastgezin die mij heeft opgevangen als hun eigen kind en zo goed voor mij hebben gezorgd. De lieve meiden bij Judah mahama die ik in mijn hart heb gesloten. Want wat was het een bijzondere tijd, samen gelachen en samen gehuild, zoveel lol gemaakt zoals tieners horen te doen en wat ga ik ze missen.. En wat doet het dan ook pijn als een van de meiden dan zegt: madam Kim don't go, I Will cry and miss you. You are feeling me as nobody else, I need you madam Kim..' De hele week al de vraag of ik niet gewoon in Ghana kan blijven, hier kan studeren en werk zoeken en vooral dat ze gaan bidden tot god dat die mij heel veel geld geeft zodat ik snel weer terug kan komen. 
Maar ook zijn er moeilijke en stressvolle momenten geweest. Zoals afgelopen woensdagavond, ik was net gereed om te gaan slapen toen ik werd geroepen of ik mee kon gaan naar Judah mahama, een van de meiden was gebeten door een slang.. Zo snel als ik kon zat ik weer op de motor onderweg naar de meiden, in mijn hoofd al de meest erge gedachtes over wat ik er zou aantreffen en hoe we dit kunnen oplossen. Eenmaal aangekomen kon ik geen taxi bereiken dus maar besloten om op de motor te gaan, tijd om langer te wachten was er echt niet meer! 
Het ziekenhuis zelf was nog een grote shock. Vieze wachtkamer waarin ook de onderzoeken gedaan werden, motoren stonden er gewoon tussen de stoelen geparkeerd en duizenden muggen hielden je gezelschap. Al snel was duidelijk dat ze in het ziekenhuis moest blijven zoals we al hadden verwacht en zijn we verder gegaan naar de zaal. Lopen was voor haar al bijna niet meer mogelijk dus heb ik der moeten ondersteunen naar de zaal die aardig ver weg was! Zo zielig, want wat had ze een pijn.. De zaal zelf was misschien nog wel erger dan de wachtkamer, midden in de nacht stond het licht gewoon fel aan, de tv met geluid aan en de muziek stond mega hard! Tussen de bedden was nog net ruimte om te kunnen lopen, maar daar is ook alles mee gezegd en op de gang stonden ook nog bedden en lagen er patiënten op de grond. De hygiene was minstens net zo slecht. Het infuus aanprikken zonder handschoenen en niet eens ervoor de handen wassen. En dan nog niet gesproken over de pharmacy op t terrein, de medicijnen die we nodig hadden waren niet aanwezig, we moesten ze maar ergens anders kopen (midden in de nacht!?). Een deel van de medicijnen na heel lang zoeken gevonden in een 24/7 pharmacy maar derest was nergens meer te verkrijgen.. Uiteindelijk maar weer terug naar huis gekeerd, verdrietig omdat je der eigenlijk niet achter wil laten in zo een slecht ziekenhuis.. 
Na nachtje wakker gelegen te hebben de volgende ochtend gauw de medicijnen gekocht en naar t ziekenhuis gebracht, maar al gauw werden we gebeld dat we zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moeten komen. En op de weg naar t ziekenhuis gaat er zoveel door je hoofd, mijn hart bonsde in me keel van de schrik en angst. Uiteindelijk bleek dat ze ons de verkeerde medicijnen hadden laten kopen waardoor ze nog zieker werd en heeft liggen gillen van de pijn, met de vraag of we dan nu even die andere gingen kopen. Zijn ze helemaal doorgedraaid daar? Hun maken een fout die levensgevaarlijk is, die mega veel geld heeft gekost en dan doodleuk vragen of we even andere gaan kopen, nou echt niet! Uiteindelijk voor elkaar gekregen dat het ziekenhuis de nieuwe medicijnen zou betalen gelukkig en die zijn aangeslagen! Vrijdag rond lunchtijd konden we haar eindelijk weghalen uit dat vreselijke ziekenhuis met die sukkels van dokters! Gelukkig is al het gif uit der lichaam en is ze er verder zonder schade van afgekomen, want dit had heel anders af kunnen lopen.. 
Vanmiddag afscheidsfeestje bij Judah mahama, zo even naar de markt om eten voor ze te halen en wat andere dingen die ze hard nodig hebben en dan lekker die kant op! Morgen mijn spullen pakken nog even gauw iedereen gedag zeggen en dan toch echt Tamale verlaten.. Maar wat ben ik dankbaar voor wat ik heb mogen meemaken, de mensen die ik heb mogen ontmoeten en de dingen die ik hier heb gezien en geleerd. Deze ervaring zal de rest van mijn leven bij me blijven!